مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1101

عروس آوردن پادشاه فرزند خود را از خوف انقطاع نسل

پس عروسى خواست بايد بهر او گر رود سوى فنا اين باز باز صورت او باز گر زينجا رود بهر اين فرمود آن شاه نبيه بهر اين معنى همه خلق از شغف تا بماند آن معانى در جهان حق به حكمت حرصشان دادست جد من هم از بهر دوام نسل خويش دخترى خواهم ز نسل صالحى شاه خود اين صالحست آزاد اوست مر اسيران را لقب كردند شاه شد مفازه باديه ى خون خوار نام بر اسير شهوت و حرص و امل آن اسيران اجل را عام داد صدر خوانندش كه در صف نعال شاه چون با زاهدى خويشى گزيد شاه چون با زاهدى خويشى گزيد

تا نمايد زين تزوج نسل رو فرخ او گردد ز بعد باز باز معنى او در ولد باقى بود مصطفى كه الولد سر ابيه مي بياموزند طفلان را حرف چون شود آن قالب ايشان نهان بهر رشد هر صغير مستعد جفت خواهم پور خود را خوب كيش نى ز نسل پادشاهى كالحى نى اسير حرص فرجست و گلوست ژس چون كافور نام آن سياه نيكبخت آن پيس را كردند عام بر نوشته مير يا صدر اجل نام اميران اجل اندر بلاد جان او پستست يعنى جاه و مال اين خبر در گوش خاتونان رسيد اين خبر در گوش خاتونان رسيد