مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1215

آن عزيز مصر مي ديدى به خواب هفت گاو فربه بس پرورى در درون شيران بدند آن لاغران پس بشر آمد به صورت مرد كار مرد را خوش وا خورد فردش كند زان يكى درد او ز جمله دردها چند گويى هم چو زاغ پر نحوس گفت فرمان حكمت فرمان بگو گفت فرمان حكمت فرمان بگو
چونك چشم غيب را شد فتح باب خوردشان آن هفت گاو لاغرى ورنه گاوان را نبودندى خوران ليك در وى شير پنهان مردخوار صاف گردد دردش ار دردش كند وا رهد پا بر نهد او بر سها اى خليل از بهر چه كشتى خروس تا مسبح گردم آن را مو به مو تا مسبح گردم آن را مو به مو