مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1353

آن يكى مي خورد نان فخفره گفت جوع از صبر چون دوتا شود پس توانم كه همه حلوا خورم خود نباشد جوع هر كس را زبون جوع مر خاصان حق را داده اند جوع هر جلف گدا را كى دهند كه بخور كه هم بدين ارزانيى كه بخور كه هم بدين ارزانيى
گفت سايل چون بدين استت شره نان جو در پيش من حلوا شود چون كنم صبرى صبورم لاجرم كين علف زاريست ز اندازه برون تا شوند از جوع شير زورمند چون علف كم نيست پيش او نهند تو نه اى مرغاب مرغ نانيى تو نه اى مرغاب مرغ نانيى