مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1373

معنى جف القلم كى آن بود بل جفا را هم جفا جف القلم عفو باشد ليك كو فر اميد دزد را گر عفو باشد جان برد اى امين الدين ربانى بيا پور سلطان گر برو خاين شود وز غلامى هندوى آرد وفا چه غلام ار بر درى سگ باوفاست زين چو سگ را بوسه بر پوزش دهد جز مگر دزدى كه خدمتها كند چون فضيل ره زنى كو راست باخت وآنچنان كه ساحران فرعون را دست و پا دادند در جرم قود تو كه پنجه سال خدمت كرده اى تو كه پنجه سال خدمت كرده اى
كه جفاها با وفا يكسان بود وآن وفا را هم وفا جف القلم كه بود بنده ز تقوى روسپيد كى وزير و خازن مخزن شود كز امانت رست هر تاج و لوا آن سرش از تن بدان باين شود دولت او را مي زند طال بقا در دل سالار او را صد رضاست گر بود شيرى چه پيروزش كند صدق او بيخ جفا را بر كند زانك ده مرده به سوى توبه تاخت رو سيه كردند از صبر و وفا آن به صد ساله عبادت كى شود كى چنين صدقى به دست آورده اى كى چنين صدقى به دست آورده اى