مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1429

آن خليفه كرد راى اجتماع ذكر او كرد و ذكر بر پاى كرد چون ميان پاى آن خاتون نشست خشت و خشت موش در گوشش رسيد وهم آن كز مار باشد اين صرير وهم آن كز مار باشد اين صرير
سوى آن زن رفت از بهر جماع قصد خفت و خيز مهرافزاى كرد پس قضا آمد ره عيشش ببست خفت كيرش شهوتش كلى رميد كه همي جنبد بتندى از حصير كه همي جنبد بتندى از حصير