مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1455

صدرشان در وقت دعوى هم چو شرق عالمى اندر هنرها خودنما وقت خودبينى نگنجد در جهان اين همه اوصافشان نيكو شود گر منى گنده بود هم چون منى هر جمادى كه كند رو در نبات هر نباتى كان به جان رو آورد باز جان چون رو سوى جانان نهد باز جان چون رو سوى جانان نهد
صبرشان در وقت تقوى هم چو برق هم چو عالم بي وفا وقت وفا در گلو و معده گم گشته چو نان بد نماند چونك نيكوجو شود چون به جان پيوست يابد روشنى از درخت بخت او رويد حيات خضروار از چشمه ى حيوان خورد رخت را در عمر بي پايان نهد رخت را در عمر بي پايان نهد