مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1626

اى كه من زشت و خصالم جمله زشت نوبهار حسن گل ده خار را در كمال زشتيم من منتهى حاجت اين منتهى زان منتهى چون بميرم فضل تو خواهد گريست بر سر گورم بسى خواهد نشست نوحه خواهد كرد بر محروميم اندكى زان لطفها اكنون بكن آنك خواهى گفت تو با خاك من آنك خواهى گفت تو با خاك من
چون شوم گل چون مرا او خار كشت زينت طاووس ده اين مار را لطف تو در فضل و در فن منتهى تو بر آر اى حسرت سرو سهى از كرم گرچه ز حاجت او بريست خواهد از چشم لطيفش اشك جست چشم خواهد بست از مظلوميم حلقه اى در گوش من كن زان سخن برفشان بر مدرك غمناك من برفشان بر مدرك غمناك من