مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1723

گفت با درويش روزى يك خسى گفت او گر مي نداند عاميم واى اگر بر ژس بودى درد و ريش احمقم گير احمقم من نيك بخت اين سخن بر وفق ظنت مي جهد اين سخن بر وفق ظنت مي جهد
كه ترا اين جا نمي داند كسى خويش را من نيك مي دانم كيم او بدى بيناى من من كور خويش بخت بهتر از لجاج و روى سخت ورنه بختم داد عقلم هم دهد ورنه بختم داد عقلم هم دهد