مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 175

جفت مايى جفت بايد هم صفت جفت بايد بر مثال همدگر گر يكى كفش از دو تنگ آيد به پا جفت در يك خرد وان ديگر بزرگ راست نايد بر شتر جفت جوال من روم سوى قناعت دل قوى مرد قانع از سر اخلاص و سوز مرد قانع از سر اخلاص و سوز
تا برآيد كارها با مصلحت در دو جفت كفش و موزه در نگر هر دو جفتش كار نايد مر ترا جفت شير بيشه ديدى هيچ گرگ آن يكى خالى و اين پر مال مال تو چرا سوى شناعت مي روى زين نسق مي گفت با زن تا بروز زين نسق مي گفت با زن تا بروز