مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 178

دفتر اول از كتاب مثنوى

نصيحت كردن مرد مر زن را كى در فقيران به خوارى منگر و در كار حق به گمان كمال نگر و طعنه مزن در فقر و فقيران به خيال و گمان بي نوايى خويشتن

گفت اى زن تو زنى يا بوالحزن مال و زر سر را بود همچون كلاه آنك زلف جعد و رعنا باشدش مرد حق باشد بمانند بصر وقت عرضه كردن آن برده فروش ور بود عيبى برهنه ش كى كند گويد اى شرمنده است از نيك و بد خواجه در عيبست غرقه تا به گوش كز طمع عيبش نبيند طامعى ور گدا گويد سخن چون زر كان كار درويشى وراى فهم تست زانك درويشان وراى ملك و مال حق تعالى عادلست و عادلان آن يكى را نعمت و كالا دهند آتشش سوزا كه دارد اين گمان فقر فخرى از گزافست و مجاز از غضب بر من لقبها راندى گر بگيرم بركنم دندان مار زانك آن دندان عدو جان اوست از طمع هرگز نخوانم من فسون از طمع هرگز نخوانم من فسون
فقر فخر آمد مرا بر سر مزن كل بود او كز كله سازد پناه چون كلاهش رفت خوشتر آيدش پس برهنه به كه پوشيده نظر بر كند از بنده جامه ى عيب پوش بل بجامه خدعه اى با وى كند از برهنه كردن او از تو رمد خواجه را مالست و مالش عيب پوش گشت دلها را طمعها جامعى ره نيابد كاله ى او در دكان سوى درويشى بمنگر سست سست روزيى دارند ژرف از ذوالجلال كى كنند استم گرى بر بي دلان وين دگر را بر سر آتش نهند بر خدا و خالق هر دو جهان نه هزاران عز پنهانست و ناز يارگير و مارگيرم خواندى تاش از سر كوفتن نبود ضرار من عدو را مي كنم زين علم دوست اين طمع را كرده ام من سرنگون اين طمع را كرده ام من سرنگون