مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 460

اين حديثش همچو دودست اى اله من به حجت بر نيايم با بليس آدمى كو علم الاسما بگست از بهشت انداختش بر روى خاك نوحه ى انا ظلمنا مي زدى اندرون هر حديث او شرست مردى مردان ببندد در نفس اى بليس خلق سوز فتنه جو اى بليس خلق سوز فتنه جو
دست گير ار نه گليمم شد سياه كوست فتنه ى هر شريف و هر خسيس در تك چون برق اين سگ بى تكست چون سمك در شست او شد از سماك نيست دستان و فسونش را حدى صد هزاران سحر در وى مضمرست در زن و در مرد افروزد هوس بر چيم بيدار كردى راست گو بر چيم بيدار كردى راست گو