مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 599

وا مگردان هيچ ازينها دم مزن عاقبت پيدا شود آثار اين در زمان از سوى ميدان نعره ها شاه از آن هيبت برون جست آن زمان از سوى ميدان چه بانگست و غريو گفت عمران شاه ما را عمر باد از عطاى شاه شادى مي كنند گفت باشد كين بود اما وليك گفت باشد كين بود اما وليك
تا نيايد بر من و تو صد حزن چون علامتها رسيد اى نازنين مي رسيد از خلق و پر مي شد هوا پابرهنه كين چه غلغلهاست هان كز نهيبش مي رمد جنى و ديو قوم اسرائيليانند از تو شاد رقص مي آرند و كفها مي زنند وهم و انديشه مرا پر كرد نيك وهم و انديشه مرا پر كرد نيك