مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 658

پنج روز آن باد امرودى نريخت بر سر شاخى مرودى چند ديد باد آمد شاخ را سر زير كرد جوع و ضعف و قوت جذب و قضا چونك از امرودبن ميوه سكست هم درآن دم گوشمال حق رسيد هم درآن دم گوشمال حق رسيد
ز آتش جوعش صبورى مي گريخت باز صبرى كرد و خود را وا كشيد طبع را بر خوردن آن چير كرد كرد زاهد را ز نذرش بي وفا گشت اندر نذر وعهد خويش سست چشم او بگشاد و گوش او كشيد چشم او بگشاد و گوش او كشيد