مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 715

گفت داودش خمش كن رو بهل چون خدا پوشيد بر تو اى جوان گفت وا ويلى چه حكمست اين چه داد رفته است آوازه ى عدلت چنان بر سگان كور اين استم نرفت همچنين تشنيع مي زد برملا همچنين تشنيع مي زد برملا
اين مسلمان را ز گاوت كن بحل رو خمش كن حق ستارى بدان از پى من شرع نو خواهى نهاد كه معطر شد زمين و آسمان زين تعدى سنگ و كه بشكافت تفت كالصلا هنگام ظلمست الصلا كالصلا هنگام ظلمست الصلا