مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 755

در گلستان عدم چون بي خوديست لم يذق لم يدر هر كس كو نخورد نيست موهوم ار بدى موهوم آن دوزخ اندر وهم چون آرد بهشت هين گلوى خود مبر هان اى مهان راههاى صعب پايان برده ايم راههاى صعب پايان برده ايم
مستى از سغراق لطف ايزديست كى بوهم آرد جعل انفاس ورد همچو موهومان شدى معدوم آن هيچ تابد روى خوب از خوك زشت اين چنين لقمه رسيده تا دهان ره بر اهل خويش آسان كرده ايم ره بر اهل خويش آسان كرده ايم