مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 758

او بگويد زآنك مي آزرده اى گفت من كردم جوامردى بپند از ليمى حق آن نشناختى اين بود خوى ليمان دنى نفس را زين صبر مي كن منحنيش با كريمى گر كنى احسان سزد با ليمى چون كنى قهر و جفا كافران كارند در نعمت جفا كافران كارند در نعمت جفا
تو بگويى نيك شادم كرده اى تا رهانم من ترا زين خشك بند مايه ى ايذا و طغيان ساختى بد كند با تو چو نيكويى كنى كه ليمست و نسازد نيكويش مر يكى را او عوض هفصد دهد بنده اى گردد ترا بس با وفا باز در دوزخ نداشان ربنا باز در دوزخ نداشان ربنا