دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ

جز خانه‏اى كه پيامبر خدا و خديجه در آن بودند، و من سومين آن دو بودم.

نور وحى و رسالت را مى‏ديدم و بوى نبوّت را استشمام مى‏كردم و من، هنگامى كه وحى بر او فرود آمد، ناله شيطان را شنيدم. پرسيدم: اى پيامبر خدا! اين ناله چيست؟ گفت: «اين، شيطان است. از اين‏كه او را بپرستند، نوميد است. همانا تو آنچه را من مى‏شنوم، مى‏شنوى و آنچه را من مى‏بينم، مى‏بينى، جز اين‏كه پيامبر نيستى؛ بلكه وزير هستى و بر راه خير». ¹ تصريح پيامبر خدا بر امامت و ولايت على عليه السلام بدان گونه گسترده و روشن است كه هيچ ترديدى را بر نمى‏تابد. آن بزرگوار، نه يك بار و نه دو بار، بلكه ده‏ها بار به اشارت و صراحت، «حقّ خلافت» و «خلافت حق» را فرياد كرد و طرحى روشن و مشخّص براى آينده امّت در انداخت و اين همه ، در برابر چشم مردم صورت پذيرفت. اين حق‏نمايى و حق‏گسترى، تمام دوران رسالت آن بزرگوار را فرا گرفت و در واقعه «غدير» به اوج خود رسيد و حق بر ستيغ قرار گرفت.

در نگريستن به همه اين موارد ـ كه در اين فصل، به تفصيل، گزارش خواهند شد ترديدى باقى نمى‏گذارد كه بزرگ‏ترين دل‏مشغولى پيامبر خدا، مسئله «امامت و رهبرى آينده» بوده است. از اين روى، پيامبر صلي الله عليه و آله براى روشن كردن اين حقيقت و ابلاغ اين مأموريت الهى ، هيچ مناسبت و موقعيّت شايسته‏اى را از دست، نهشته است.

در اين فصل، بر پايه اسناد و مدارك بسيار و با استناد به متون حديثى، تاريخى و تفسيرى فريقين، گزارشى ارائه كرده، تحليل بحث را از نخستين روزهاى رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله آغاز مى‏كنيم و اوج آن را در غدير، نشان خواهيم داد. سپس واقعه غدير را با شرح بيشتر باز مى‏گوييم و چگونگى آن را در پرتو روايت و درايت، بررسى خواهيم نمود.

نهج البلاغة: خطبه 192.