درآمد/ موضع پيامبر در برابر آينده رسالت

اسلام، خاتم اديان و محمّد صلي الله عليه و آله ، خاتم پيامبران و قرآن، فرجام‏بخش كتاب‏هاى آسمانى است و بدين سان، اسلام، زمان‏شمول و جهان‏شمول است.

پيامبر صلي الله عليه و آله ابلاغ كننده دينى است كه رنگ ابديّت دارد و زمان، طومار حيات آن را در هم نمى‏پيچد.

از سوى ديگر، قانون خلقت، چنين است كه پيامبر خدا چونان ديگر انسان‏ها، حيات ظاهرىِ محدودى دارد و به صراحت قرآن، او نيز به كام مرگ خواهد رفت، چنان كه ديگران: «إِنَّكَ مَيِّتٌ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ ؛ ¹ تو مى‏ميرى و آنان نيز مى‏ميرند».

پيامبر صلي الله عليه و آله رسالت «ابلاغ آموزه‏هاى دين» را برعهده دارد، همان‏گونه كه «رهبرى و زعامت جامعه» را. به ديگر سخن، پيامبر خدا، هم مرجع فكرى مردم است و هم زعيم و پيشواى سياسى آنان.

بر اين اساس، پرسش جدّى و مهمّى كه هرگز نمى‏توان به سادگى از آن گذشت و در درازناى تاريخ نيز، دل‏مشغولى مهمّ متفكّران اسلامى بوده، اين است كه اين زعيم بزرگ الهى و مرجع بِشْكوهِ خدايى كه آيين خود را «زمانْ شمول» اعلام كرده و خود، روزى پس از گذشت سال‏ها ابلاغ و تبليغ، به سوى رفيق اعلى اوج مى‏گيرد، براى آينده آيين و مكتبش چه انديشيده است؟ آيا آينده‏اى مشخّص را رقم زده است،

زمر، آيه 30.