إِنَّ فِى ذَلِكَ لَذِكْرَى لِمَن كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ ؛ 1
بىگمان، در آن براى كسى كه صاحبْدل باشد يا گوش شنوا داشته و شاهد باشد، پند است.
بىگمان، آيات 3 و 67 از سوره مائده در جريان غدير و پس از آنكه پيامبر خدا مولا عليه السلام را فراز آورد و نيز پيش از سامانيافتن آن مراسم شكوهمند، براى تأكيد بر ابلاغِ حق در مشهد و منظر هزاران انسان و پس از بيان جمله: «هر كه من مولاى اويم، على مولاى اوست» نازل شده است.
گزارشها و نقلهاى اين حقيقت، بدان سان انبوه است كه جاى هيچ ترديدى را باقى نمىگذارد. اكنون بايد پرسيد آيا آهنگ آيه كه نشانگر اين واقعيّت است كه در /صورت ابلاغ نشدن امر الهى به وسيله پيامبر صلي الله عليه و آله ، رسالتمدارى او يكسر تباه مىشود و نيز بيانگر اين است كه محتواى پيام، بسى دلهرهآفرين است و موضع خصمانه غوغاسالاران را به دنبال دارد، مىتواند بخشى از شرايع و شمارى از حلالها و حرامها شمرده شود، با اينكه ابلاغ حلالها و حرامها براى پيامبر خدا، نه هراسى دارد و نه مخالفتى و نه...؟! شگفتا كه مفسّرانى ره افسانه زدند؛ چون حقيقت را نديدند، يا نخواستند بنگرند.
به لحاظ اهميّت اين آيات و تعيين زمان نزول آنها، به گونهاى مستقل، بدان خواهيم پرداخت. 2
1 - ق، آيه 37. 2 - ر.ك: ص 253
(بحثى درباره آيه تبليغ) و ص 269 (تحقيقى درباره «روز كامل شدن
دين»).