آورده‏اند كه عرب، چون كسى را «سيادت» مى‏داد و به «امارت» مى‏نشانْد، بر سرِ او «عمامه» مى‏نهاد كه اين، نشانه تثبيت جايگاه حاكميت و ولايت بود. ¹ مولا عليه السلام خود از اين افتخار ياد كرده است:

پيامبر خدا مرا در روز غدير خم، با عمامه‏اى سياه، مُعمَّم كرد.

و محدّثان و مورّخان، چنين گزارش كرده‏اند كه:

پيامبر صلي الله عليه و آله در روز غدير خم، على بن ابى طالب عليه السلام را فرا خواند و او را مُعمَّم كرد و انتهاى عمامه را از پشت سرش آويخت. ² نيز:

پيامبر خدا، عمامه سحابش را بر سر على بن ابى طالب عليه السلام بست. ³

بدين سان، پيامبر خدا نشان مى‏دهد كه با آن خطبه والا و كلمات ارجمند و جملات پرشُكوه، على عليه السلام را بر ولايت، نصب نموده و زعامت و امامت وى را بر مردمان، تثبيت كرده است و نه چيزى جز اين. ⁴

4 . سلام رهبرى

چون پيامبر صلي الله عليه و آله از بلنداى جايگاه فرود مى‏آيد، هنگام نماز مى‏شود. نماز مى‏گزارَد و آن گاه به مؤمنان دستور مى‏دهد كه بر على عليه السلام به عنوان «امير مؤمنان» سلام گويند. بريده اسلمى مى‏گويد:

پيامبر صلي الله عليه و آله به مردمان دستور داد كه بر على عليه السلام به عنوان «امير مؤمنان» سلام

1 -  تاج العروس: ماده «عمم».

2 - فرائد السمطين: 1 / 76 / 42.

3 -  نظم درر السمطين: 112.

4 -  در برخى نقل‏ها چنين است كه اوّل، عمامه را بر سر مولا عليه السلام نهاد و آن گاه فرمود: «هر كه من مولاى اويم، ...»؛ كه ممكن است تكرار بوده و نه بار اوّل. ر.ك: ص 275 (تاجگذارى در روز غدير).