اخلاقى و بنيادهاى انسانى غافل بماند. نگرشِ اين خلق و خوى جنگى و آيين اخلاقى نبرد در سيره علوى، درسآموز است و بيداركننده. برخى از عناوين اين موضوع را بدين قرار مىتوان گزارش كرد:
امام، هرگز آغاز به جنگ نكرد و تا دشمن، در نهايت خيرهسرى، عرصه را بر گفتگو و رويارويى مسالمتآميزْ تنگ نكرد، دست به شمشير نبرد و به همراهان و ياران خود نيز تأكيد كرد كه هرگز آغازِ به نبرد نكنند. به واقع، اين سياست امام، تأكيدى است بر صلحدوستى اسلام علوى و ارزشهاى انسانى، و مخالفت با ستيزهجويى.
امام، اين سياست را هماره معمول داشت و بر آن پاى فشرد. جندب ازدى مىگويد:
إنَّ عَلِيا كانَ يَأمُرُنا فى كُلِّ مَوطِنٍ لَقينا فيهِ مَعَهُ عَدُوّا فَيَقولُ: لا تُقاتِلُوا القَومَ حَتّى يَبدَؤُوكُم فَأَنتُم بِحَمدِاللّهِعَلى حُجَّةٍ وتَركُكُم إيّاهُم حَتّى يَبدَؤُوكُم حُجَّةٌ أُخرى لَكُم. 1 هرگاه همراه على عليه السلام با دشمن رو به رو مىشديم، به ما فرمان مىداد: «با آنان، نبرد نكنيد تا آنان، آغاز كنند؛ چرا كه شما بحمداللّهبرهان داريد و رها كردن آنان تا نبرد را آغاز كنند، برهانى ديگر است براى شما.
بدينسان، او نشان مىداد كه در فرهنگ او ستيزهگرى اصل نيست و صلح و آرامش، اصل است.
چنين بود كه امام، به نيروهاى رزمآورش سفارش كرده بود تا آغاز به جنگ نكنند و چون آتش جنگ با شروع دشمن، شعلهور شد و به يارى خداوند، دشمنْ شكست خورد، فراريان را نكُشند، بر مجروحان يورش نبرند، بدنها را عريان
ر.ك: ص 344، ح 1788.