معاويه سالها شام را با دستى باز و حكومتى قيصرگونه، زير سلطه خود داشت و هيچ يك از خلفاى پيش از او، وى را از رفتارش باز نداشتند. او امير مؤمنان را خوب مىشناخت و به طور يقين و قطع مىدانست كه على عليه السلام با وى سازش نمىكند. از اين رو، از بيعت با او سر باز زد و پيراهن عثمان را بالا برد و فرياد خونخواهى سرداد و از نادانى شاميان، سود جُست و براى جنگ با امام عليه السلام آماده گشت. 1
امام على عليه السلام براى ريشهكن كردن اين طغيانگر (باغى)، آماده گشت؛ فرماندهان سپاه را تعيين نمود و براى كارگزاران خود در مصر، كوفه و بصره، نامه نوشت و از آنان خواست تا با فرستادن نيروهاى لازم، وى را پشتيبانى كنند.
امام عليه السلام در اوانى كه نيرو براى رويارويى با معاويه فراهم مىساخت، خبر زمينهسازى طلحه و زبير و عايشه در مكّه و تحريك آنان براى ايجاد يك آشوب و
ر.ك: ص 380 (آمادگى امام براى نبرد با معاويه پيش از جنگ جمل).