عبد اللّه بن زبير گفت: به نام ابو عبد اللّه (زبير) و محمّد بن طلحه گفت: به نام ابو محمّد (طلحه).
عايشه، پيغامى براى مروان فرستاد كه: چه مىكنى؟ آيا مىخواهى در كار ما تفرقه اندازى؟ پسر خواهرم نماز بگزارد. [از آن پس] عبد اللّه بن زبير با آنان نماز مىگزارْد تا وارد بصره شد.
از اين رو، معاذ بن عبيد اللّه هميشه مىگفت: به خدا سوگند، اگر پيروز گرديم، گرفتار بحران مىشويم. زبير، طلحه را با حكومت، تنها نخواهد گذاشت و طلحه، زبير را با حكومت، تنها نخواهد گذاشت. 1
2017.الجَمل: وقتى ناكثين [پس از مسلّط شدن بر بصره] صبح خود را آغاز كردند، مردم نزد آنان گِرد آمدند و مؤذّن مسجد، براى نماز صبحْ اذان گفت. طلحه خواست جهت اقامه نماز به پيش رود كه زبير، او را كنار زد و خود خواست نماز را با آنان اقامه كند. طلحه او را از اين كار بازداشت. آن دو يكديگر را كنار مىزدند تا آنجا كه نزديك بود خورشيد طلوع كند.
مردم بصره فرياد برآوردند: اى صحابيان پيامبر خدا! نسبت به نماز، خدا را، خدا را [در نظر آوريد]! مىترسيم وقت از دست برود.
عايشه گفت: دستور دهيد كسى جز آن دو با مردم نماز بگزارد.
يعلى بن منيه گفت: روزى عبد اللّه بن زبير نماز اقامه كند و روزى محمّد بن طلحه تا مردم به خليفهاى كه مىپسندند، توافق كنند. سپس فرزند زبير پيش افتاد و آن روز با مردم، نماز خواند. 2
ر.ك: ص 110 (آغاز اختلاف).
1 -
تاريخ الطبرى: 4/454، الكامل فى التاريخ: 2/314. 2 - الجمل: 281، تاريخ
اليعقوبى: 2/181. نيز، ر. ك: مروج الذهب: 2/367 .