هستند و دنيا را براى دنيا ترك مىكنند و فكر مىكنند لذّت رياستهاى باطل، از لذّت مال و نعمتهاى حلال و مباح، بيشتر است و همه اينها را براى رياست، ترك مىكند، به طورى كه اگر گفته شود: «از خدا تقوا داشته باش»، بزرگ منشى، او را به گناه وا مىدارد. او را جهنّم، بس است و بد جايگاهى است!
چنين كسى، اشتباه تيرهاى را مرتكب مىشود و نخستين باطل، وى را تا نهايت خسارت مىبَرَد و پروردگارش بعد از تصميم او بر آنچه بدان توانا نيست، وى را در طغيانش رها مىكند. وى حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام مىكند و هنگامى كه رياستى ـ كه به خاطر آن، تقوا پيشه كرده بود ـ به وى داده شود، باكى ندارد كه چه چيزى از دينش از دست رفته است.
اينان همانهايى هستند كه خدا بر آنان خشم گرفته و نفرينشان كرده است و عذاب دردناكى برايشان آماده ساخته است.
امّا مرد كامل و خوب، كسى است كه تمايلش را تابع امر خدا قرار مىدهد و توانش را در راه رضاى خدا صرف مىكند، خوارى در كنار حق را در دستيابى به عزّت ابدى از عزّت در كنار باطل، نزديكتر مىشمارد و مىداند كه سختىهاى اندكى كه تحمّل مىكند، او را به نعمت مداوم در جايگاه ابدى و پايانناپذير مىرساند و بسيارى از خوشىهايى كه در پيروى از هواى نفسش به او مىرسد، وى را به عذابى دائمى و پايانناپذير مىكشانند.
اين مرد، مرد خوب است. به چنين كسى چنگ زنيد و به روشش اقتدا كنيد و به چنين كسى براى رسيدن به خدا توسل بجوييد؛ چون دعايش رد نمىشود و درخواستش از خدا، بى جواب نمىماند.