اين تأكيد، از سويى نشاندهنده حقّانيت امام عليه السلام است و از ديگر سو، انحراف و گمراهىِ پا بر جاى خوارج را نشان مىدهد و نيز حركتى است براى استوار ساختنِ قلبهاى سپاهيان امام عليه السلام كه جنگيدن با گروهى متظاهر به زهد و عبادت، بر ايشان گران آمده بود.
به همين سان، امام عليه السلام بارها در جنگ نهروان، بر حقّانيت راه خويش و يارانش پاى فشرد.
2659.الإرشاد: آنگاه كه پيامبر خدا غنيمتهاى حُنَين را تقسيم كرد، مردى درازْ قامت با چهرهاى گندمگون و گوژپشت، پيش آمد كه نشانِ سجده ميان دو چشمش بود. پس سلام جمعى داد؛ ولى به شخص پيامبر صلي الله عليه و آله خطاب سلام نكرد و آنگاه گفت: ديدم كه با اين غنيمتها چه كردى.
فرمود: «چه ديدى؟».
گفت: نديدم كه عدالت ورزى!
پيامبر خدا خشمگين گشت و فرمود: «واى بر تو! اگر عدالت نزد من نباشد، نزدِ چه كسى خواهد بود؟».
مسلمانان گفتند: آيا وى را نكشيم؟.
فرمود: «او را واگذاريد. زود است كه وى پيروانى يابد كه از دين خارج مىشوند، چنان كه تير از هدف در مىگذرد. خداوند، ايشان را به دستِ كسى مىكشد كه محبوبترينِ آفريدگان نزد وى پس از من است».
پس امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام او را در شمار خوارج و در نبرد نهروان، به قتل رساند. 1
2660.صحيح مُسْلِم ـ به نقل از جابر بن عبداللّه ـ: در بازگشت از غزوه حُنين، در
الإرشاد: 1/148، إعلام الورى: 1/387، كشف الغمّة: 1/225.