خسرو و شیرین

الیاس بن یوسف نظامی گنجوی

نسخه متنی -صفحه : 380/ 146

وصيت كردن مهين بانو شيرين را

بر اين ابلق كه آمد شد گزيند در اين سيلاب غم كز ما پدر برد كسى كو خون هندوئى بريزد چه فرزندى تو با اين تركتازى بزن تيرى بدين كوژ كمان پشت فلك را تا كمان بي زه نگردد گوزنى را كه ره بر شير باشد تو ايمن چون شدى بر ماندن خويش مباش ايمن كه اين درياى خاموش كدامين ربع را بينى ربيعى جهان آن به كه دانا تلخ گيرد كسى كز زندگى با درد و داغ است سرانى كز چنين سر پرفسوسند اگر واعظ بود گويد كه چون كاه و گر زاهد بود صد مرده كوشد چو نامد در جهان پاينده چيزى ره آورد عدم ره توشه خاك چنين گفتند دانايان هشيار بسا زن نام كانجان مرد يابى خداوندا چو آيد پاى بر سنگ خداوندا چو آيد پاى بر سنگ
چو اين آمد فرود آن بر نشيند پسر چون زنده ماند چون پدر مرد چو وار باشد آن خون برنخيزد كه هندوى پدركش را نوازى كه چندين پشت بر پشت ترا كشت شكار كس در او فربه نگردد گيا در زير پى شمشير باشد كه دارى باد در پس چاه در پيش نكرد است آدمى خوردن فراموش كزان بقعه برون نايد بقيعى كه شيرين زندگانى تلخ ميرد به وقت مرگ خندان چون چراغ است چون گل گردن زنان را دست بوسند تو بفكن تامنش بر دارم از راه كه تو بيرون كنى تا او بپوشد همه ملك جهان نرزد پشيزى سرشت صافى آمد گوهر پاك كه نيك و بد به مرگ آيد پديدار بسا مردا كه رويش زرد يابى فتد كشتى در آن گردابه تنگ فتد كشتى در آن گردابه تنگ