خسرو و شیرین

الیاس بن یوسف نظامی گنجوی

نسخه متنی -صفحه : 380/ 375

طلب كردن طغرل شاه حكيم نظامى را

من از تمكين او جوشى گرفتم چو بر پاى ايستادم گفت بنشين قيام خدمتش را نقش بستم سخن گفتم چو دولت وقت مي ديد از آن بذله كه رضوانش پسندد نصيحتها كه شاهان را بشايد بسى پالودهاى زعفرانى گهى چون ابرشان گريه گشادم چنان گفتم كه شاه احسنت مي گفت سماعم ساقيان را كرده مدهوش در آمد راوى و بر خواند چون در حديم را چو خسرو گوش مي كرد حكايت چون به شيرينى در آمد شهنشه دست بر دوشم نهاده شكر ريزان همى كرد از عنايت كه گوهربند بنيادى نهادى گزارشهاى بي اندازه كردى نه گل دارد بدين ترى هوائى گشاده خواندن او بيت بر بيت ز طلق اندودگى كامد حريرش ز طلق اندودگى كامد حريرش
دو عالم را در آغوشى گرفتم به سوگندم نشاند اين منزلت بين چو گفت اقبال او بنشين نشستم سخنهائى كه دولت مي پسنديد زبانى گر به گوش آرد بخندد وصيتها كز او درها گشايد به شكر خندشان دادم نهانى گهى چو گل نشاط خنده دادم خرد بيدار مي شد جهل مي خفت مغنى را شه دستان فراموش نائى كان بساز از گنج شد پر ز شيرينى دهن پر نوش مي كرد حدي خسرو و شيرين بر آمد ز تحسين حلقه در گوشم نهاده حدي خسرو و شيرين حكايت در آن صنعت سخن را داد دادى بدان تاريخ ما را تازه كردى نه بلبل زين نوآئين تر نوائى رگ مفاوج را چون روغن زيت هم آتش دايه شد هم ز مهريرش هم آتش دايه شد هم ز مهريرش