خداى متعال در چندين جا از كلام خود امر ميكند كه مردم در قرآن تدبر ودنباله گيرى كنند و بمجرد ادراك سطحى قناعت ننمايند و در آيات بسيارى جهان آفرينش و هر چه را كه در آن است ( بياستثناء ) آيات و علامات و نشانه هاى خود معرفى ميكند .
با كمى تعمق و تدبر در معنى آيه و نشانه روشن ميشود كه آيه و نشانه از اين جهت آيه و نشانه است كه ديگرى را نشان دهد نه خود را مثلا چراغ قرمز كه علامت خطرنصب ميشود كسى كه با ديدن آن متوجه خطر ميشود چيزى جز خطر در نظرش نيست و توجهى بخود چراغ ندارد و اگردر شكل چراغ يا ماهيت شيشه يا رنگ آن فكركند در متفكره خود صورت چراغ يا شيشه يا رنگ را دارد نه مفهوم خطر را .
بنابراين اگر جهان و پديده هاى جهان همه و از هر روى آيات و نشانه هاى خداى جهان باشند هيچ استقلال وجودى از خود نخواهند داشت و از هر روى