اگر رجائى يتيم از كودكى تا جوانى از عوامل موفقيّت رشد محروم بود و هوش نوابغ و نخبگان را هم نداشت پس چه شد كه سرنوشتش اينچنين رقم خورد و رجائى گمنام به اوج افتخار رسيد؟!
كمى دقّت به مجموع خصلتهاى روحى آن معلّم فرزانه، ما را به اين نكته واقف مىسازد كه او در طول حياتش، با استفاده از وديعه امداد الهى ـ نيروى مرموز جاودانه و جارى در بستر خلقت ـ تا آنجا اهتمام ورزيد كه از ديگران متمايز و متعالى گرديد؛ به عبارت ديگر، او از نقطه شروع نوجوانى تا پايان عمر، با دقّت و مراقبت خاصّ در تهذيب نفس آنچنان در تكامل و تعالى روحى خويش مرحله به مرحله موفق بود كه نمونه وارى وى بر اساس مشيّت الهى گل كرد.
خود او مىگويد:
از همان سالى كه به نيروى هوايى آمدم با آقاى طالقانى آشنا شدم و تقريباً هر شب جمعه در مسجد هدايت بوديم... و هر كجا كه مرحوم [آية اللّه[ طالقانى شركت داشتند من هم شركت مىكردم و از محضر وجودشان استفاده مىكردم و مىتوانم بگويم حدود 27 سال از نظر مسائل مذهبى و طرز تفكّر و غيره تحت تعليم مرحوم [آية اللّه] طالقانى بودم.
آرى، رجائى مردى بود كه سالها بىنام و نشان زيست و با برخوردارى از جوهره ايمان، ارشاد و راهنمايىهاى روحانى متعهّد و هم نشينى با دوستان سالم، توانست همه آن حوادث ايّام ناكام را پشت سر گذارد و با پشتكار ستودنىاش، راهِ ناهموار زندگى را هموار سازد و با نظم و اخلاص ويژهاش در دوران خاطرهانگيز انقلاب، چهرهاى دوست داشتنى شود.
محمّد على رجائى در سال 1312 شمسى، در شهر قديمى قزوين به دنيا