دروگران پگاه

پنجره را به پهناي جهان مي گشايم

جاده تهي است درخت گرانبار شب است

نمي لرزد آب از رفتن خسته است تو نيستي نوسان نيست

تو نيستي و تپيدن گردابي است

تو نيستي و غريو رودها گويا نيست و دره ها ناخواناست

مي آيي : شب از چهره ها بر مي خيزد راز از هستي مي پرد

ميروي : چمن تاريک مي شود جوشش چشمه مي کشند

چشمانت را مي بندي ابهام به علف مي پيچد

سيماي تو مي وزد و آب بيدار مي شود

مي گذري و آيينه نفس مي کشد

جاده تخي است تو بار نخواي گشت و چششم به راه تو نيست

پگاه دروگران از جاده روبرو سر مي رسند رسيدگي خوشه هايم را به رويا ديده اند