ذكر تسبيح سُبحان اللّه

نمازگزار در ركوع و سجود، خدا را تسبيح مىكند.

هنگامى كه آيه (فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّك الْعَظيم)(308) نازل شد پيامبر فرمود: اين فرمان را در ركوع خود قرار دهيد و بگوييد: «سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِهِ»: پروردگار بزرگ من كه به ستايش او لب گشوده ام، از هر عيب و نقصى منزّه است. و چون آيه (سَبِّحِ اسْمَ رَبِّك الاَْعْلى)(309) فرود آمد، فرمودند: آنرا در سجده قرار دهيد و بگوييد: «سُبْحانَ رَبِّىَ الاَْعْلى وَ بِحَمْدِهِ»: من پروردگارِ برترم را همراه با ستايش، تسبيح و تنزيه مىكنم.(310)