خلوت نشين خاطر ديوانه ي مني
افسونگري و گرمي افسانه ي مني
بوديم با تو همسفر عشق سالها
اي آشنا نگاه كه بيگانه مني
هر چند شمع بزم كساني ولي هنوز
آتش فروز خرمن پروانه مني
چون موج سر به صخره ي غم كوفتم ز درد
دور از تو اي كه گوهر يك دانه مني
خالي مباد ساغر نازت كه جاودان
شورافكني و ساقي ميخانه مني
آنجا كه سرگذشت غم شاعران بود
نازم تو را كه گرمي افسانه مني