سر گرم جلوه ديدم آن شهسوار خود را
دادم هنان به طوفان صبر و قرار خود را
آن شهسوار تمكين مست از برم چو بگذشت
كردم نثار راهش مشت غبار خود را
فرهاد پاكبازم كز برق تيشه ي عشق
افروختم به حسرت شمع مزار خود را
من بودم آن گل زرد كز جلوه ي نخستين
آيينه خزان ديد صبح بهار خود را
آن رهرو جنونم كز خون خود نوشتم
بر خاك و خار و خارا هر يادگار خود را
خوش باد وقت آن كو ز آغاز جاده ي عشق
چون شمع كرد روشن پايان كار خود را
كو دشت بي كراني تا سر دهم چو مجنون
اين هاي هاي زار ديوانه وار خود را