منطق الطیر

محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 333/ 214

آن عزيزى گفت شد هفتاد سال كين چنين زيبا خداونديم هست چون تو مشغولى بجويايى عيب عيب جويا، تو به چشم عيب بين اولا از عيب خلق آزاد شو موى بشكافى به عيب ديگران گر به عيب خويشتن مشغوليى گر به عيب خويشتن مشغوليى
تا ز شادى مي كنم و از ناز حال با خداونديش پيونديم هست كى كنى شادى به زيبايى غيب كى توانى بود هرگز غيب بين پس به عشق غيب مطلق شاد شو ور بپرسم عيب تو كورى در آن گرچه بس معيوبيى مقبوليى گرچه بس معيوبيى مقبوليى