منطق الطیر

محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 333/ 261

در ده ما بود برنايى چو ماه در زبر افتاد خاك او را بسى خاك بر وى گشته بود و روزگار آن نكو سيرت محمد نام بود چون پدر ديدش چنان، گفت اى پسر اى محمد، با پدر لطفى بكن كو محمد، كو پسر، كو هيچ كس درنگر اى سالك صاحب نظر آدم آخر كو و ذريات كو كو زمين، كو كوه و دريا، كو فلك كو كنون آن صد هزاران تن زخاك كو به وقت جان بدادن پيچ پيچ هر دو عالم را و صد چندان كه هست چون سراى پيچ پيچ آيد ترا چون سراى پيچ پيچ آيد ترا
اوفتاد آن ماه يوسف وش به چاه عاقبت ز آنجا بر آوردش كسى با دو دم آورده بودش كار و بار تا بدان عالم ازو يك گام بود اى چراغ چشم واى جان پدر يك سخن گو، گفت آخر كو سخن اين بگفت و جان بداد، اين بود و بس تا محمد كو و آدم، درنگر نام جزويات و كليات كو كو پري، كو ديو و مردم ،كو ملك كو كنون آن صد هزاران جان پاك كو كسي، كو جان و تن، كو هيچ هيچ گر بسايى و ببيزى آنك هست با سر غربال هيچ آيد ترا با سر غربال هيچ آيد ترا