منطق الطیر

محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 333/ 319

فى وصف حاله

اين كتاب آرايش است ايام را گر چو يخ افسرده اى ديد اين كتاب نظم من خاصيتى دارد عجيب گر بسى خواندن ميسر آيدت زين عروس خانگى در خدر ناز تا قيامت نيز چون من بي خودى هستم از بحر حقيقت درفشان گر ناى خويشتن گويم بسى ليك خود منصف شناسد قدر من حال خود سر بسته گفتم اندكى آنچ من بر فرق خلق افشانده ام در زفان خلق تا روز شمار گر بريزد از هم اين نه دايره گر كسى را ره نمايد اين كتاب چون به آسايش رسد زين يادگار گل فشانى كرده ام زين بوستان هر يكى خود را در آن نوعى كه بود لاجرم من نيز همچون رفتگان زين سخن گر خفته اى عمرى دراز بي شكى دايم برآيد كار من بي شكى دايم برآيد كار من
خاص را داده نصيب و عام را خوش برون آمد جوابش از حجاب زانك هر دم بيشتر بخشد نصيب بي شكى هر بار خوشتر آيدت جز به تدريجى نيفتد پرده باز در سخن ننهد قلم بر كاغذى ختم شد بر من سخن اينك نشان كى پسندد آن نا از من كسى زانك پنهان نيست نور بدر من خود سخن دان داد بدهد بي شكى گر نمانم تا قيامت مانده ام ياد گردم، بس بود اين يادگار كم نگردد نقطه ى زين تذكره پس براندازد ز پيش او حجاب در دعا گوينده را گو ياد دار ياد داريدم به خود اى دوستان كرد لختى جلوه و بگذشت زود جلوه دادم مرغ جان بر خفتگان يك نفس بيدار دل گردد بر از منقطع گردد غم و تيمار من منقطع گردد غم و تيمار من