منطق الطیر

محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 333/ 327

پاك دينى گفت سى سال تمام همچو اسمعيل در خود ناپديد چون بود آنكس كه او عمرى گذاشت كس چه داند تا درين حبس تعب گاه مي سوزم چو شمع از انتظار تو فروغ شمع مي بينى خوشى آنك از بيرون كند در تن نگاه در خم چوگان چه گويي، هيچ جاى از وجودم خود نكردم هيچ سود اى دريغا نيست از كس ياريم چون توانستم ندانستم ، چه سود اين زمان جز عجز و جز بيچارگى اين زمان جز عجز و جز بيچارگى
عمر بي خود مي گذارم بر دوام آن زمان كو را پدر سر مي بريد همچو آن يك دم كه اسمعيل داشت عمر خود چون مي گذارم روز و شب گاه مي گريم چر ابر نوبهار مي نبينى در سر او آتشى كى بود هرگز درون سينه راه مي ندانم پاى از سر، سر ز پاى كانچ كردم وانچ گفتم هيچ بود عمر ضايع گشت در بي كاريم چون بدانستم، توانستم نبود مي ندارم چاره ى يك بارگى مي ندارم چاره ى يك بارگى