اصولاً در دنياي مدرن اواخر قرن بيستم اين اعتقاد و باور اساسي وجود داشت که امکان تشکيل و تداوم حکومت بر پايه معيارهاي ديني و اسلامي وبا رعايت اصول و ارزشهاي مطرح شده در چهارده قرن قبل وجود ندارد و کشورهاي اسلامي راهي جز الگو گرفتن از غرب و نظامهاي سکولار ندارند و اين باور حتي در بسياري از دولتمردان و رهبران دلسوز جهان اسلامي هم وجود داشت که مگر ميشود نظامي بوجود آورد که بر پايه ارزشهاي اسلامي ارائه شده در چهارده قرن قبل قرار گرفته باشد. پيروزي انقلاب اسلامي و تأسيس نظام جمهوري اسلامي بر پايه ارزشهاي مذهبي و با استفاده از نهادهاي تأسيسي و تداوم آن بمدت 25 سال و توفيق آن در برقراري روابط متعادل با ساير دول و حتي اداره هوشمندانه و قدرتمندانه هشت سال جنگ کلاسيک مدرن حيرت همه نظاره گران سياسي و انديشمندان درس حکومت و دولت را برانگيخت و ناچار فصل جديدي در تقسيم بندي حکومتها براي جمهوري اسلامي باز نموده که بعنوان الگو قابل بهره برداري و تکرار ميباشد که مشابهي براي آن در تاريخ مدرن نميتوان يافت.