تا بحال دانستيم كه دستورات اكيدى نسبت به دل نبستن و بى علاقه بودن نسبت به دنيا و اعتنا نداشتن به زرق و برق و فريبندگى آن صادر شده است و ملزم به عمل نمودن آن شده ايم.
اما چگونه مى توانيم نسبت به دنيا بى علاقه باشيم؟ و چطور ممكن است انسان در دنيا زندگى كند و دلبستگى نسبت به آن نداشته باشد و فقط دنيا را براى آخرت بخواهد و موضوعيتى براى دنيا قائل نباشد بلكه آن را فقط طريق براى نيل به اهدف عاليه خلقت يعنى تكامل بشريت و سوق به سوى آخرت بداند؟ و آيا چنين امرى ممكن است؟
براى يافتن جواب اين سوالات بهتر است نگاهى به نهج البلاغه حضرت على سلام الله عليه بنماييم و در بيانات ايشان جواب اين سوالات را پيدا كنيم، كه انگيزه ى قرار دادن بحث مستقلى تحت بخش سوم نيز گوياى همين مطلب است.