اگر زندگى ابدى وجود نداشته باشد، ما را بدان دعوت نمى كنند.
معلوم مى شود كه راه زندگىِ باقى وجود دارد و به تعبير قرآن كريم، همان وجه اللَّه است.
پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمود: دوروا مع كتاب اللَّه حيث ما دار، إقرؤوا كتاب اللَّه حيث نهاك و اذا لم ينهك فلم تقرأه.
به فرموده حضرت رسول صلى الله عليه وآله اگر ديدى كه قرآن مى خوانى و در اخلاق و كردار و خدمت رسانى تو تأثيرى ندارد و تو را از ظلم و تجاوزگرى به حقوق مردم باز نمى دارد، خودت را به رنج نيفكن، چرا كه در حقيقت قرآن خوان نمى باشى.
حيات، گاه گياهى است؛ نوجوانى كه خوب مى خورد و مى پوشد و راه مى رود، حياتى گياهى دارد؛ يعنى نهال خوبى است.
اگر كسى به لحاظ موقعيت اجتماعى رشد كرد و معاون يا مشاور رئيس شد، طبعاً از اين كه به ديگران فرمان مى دهد و آنان در برابر او خاضع و تسليم اند، لذت مى برد.
اين شخص، تازه به حيات حيوانى اش رسيده و از آن بهره مى برد.
در حقيقت، چنين مديرى حيوان خوبى است، زيرا همه اين لذّت ها، در حيوان و دنياى او وجود دارد.
اما اگر مدير يا رئيسى از اينها گذشت، پاى به دالان ورودىِ عدل نهاده است.
شما اگر به سيرك رفته باشيد، مى بينيد كه شير از رياست لذت مى برد و اگر برخورد نامناسبى ببيند، پرخاش كرده و هجوم مى برد.
پس تا زمانى كه حالات مشتركِ انسان و حيوان در ما وجود دارد، در حيات حيوانى و گياهى مى باشيم و اگر ما به عنوان انسان، كارهاى زشت و ناپسند آنان را انجام دهيم، از آنان پست تر مى شويم.
قرآن كريم، كتاب اهانت نيست و سراسر ادب است، نمى خواهد به كسى ناسزا بگويد، ولى واقعيت ها را كتمان نمى كند و انسان هايى را، همانند چارپايان، بلكه پست تر مى داند: لهم قلوب لايفقهون بها ولهم اعين لايبصرون بها و لهم اذان لايسمعون بها اولئك كالانعام بل هم اضل اولئك هم الغافلون(67)؛ دل هايى دارند كه با آن [حقايق را] دريافت نمى كنند و چشمانى دارند كه با آن نمى بينند و گوش هايى دارند كه با آن نمى شنوند، آنان همانند چارپايان بلكه گمراه ترند [آرى ] آنها همان غافلانند.
گفتيم كه ما آهنگ هميشه زيستن داريم، اكنون بايد به دنبال راهى باشيم كه ما را به حيات انسانى نزديك سازد.