پس از تبيين كلماتِ اين جمله، صورت تركيبى آن را با توضيح ترجمه مى كنيم:
هر مسلمانى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را به عنوان صاحب اختيار خود قبول دارد، و در مورد فرمايشات و اوامر و افعال او اجازه ى هيچگونه شك و شبهه و اعتراض به خود
نمى دهد، بايد نسبت به على بن ابى طالب عليه السلام نيز همين اعتقاد را داشته باشد و سخنان و افعال او و آنچه از او مى بيند و مى شنود را حق بداند، و از آنجا كه هيچگونه جاى اعتراض و تشكيك درباره ى او وجود ندارد، لذا هر كس به هر عنوان با او مخالفت كند و يا رو در روى او بايستد باطل و مساوى با كفر است.
نام على بن ابى طالب عليه السلام به عنوان امام بلافصل بعد از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و اولين شخص در خط امامت به طور شاخص ذكر شده تا پس از تثبيت امامتِ او اين رشته ادامه يابد و يازده امام بعد هم يكى پس از ديگرى آن را به سر منزل قيامت برسانند.
در مواضع مختلف خطبه پس از ذكر نام اميرالمؤمنين عليه السلام بلافاصله به امامان پس از او اشاره شده، و نكته اش اين است كه خداوند به عنوان نائب خود، اين صاحب اختياران را تا روز قيامت- به طور متصل- براى مردم تعيين كرده است، و چنان حجتش را بر مردم تمام كرده كه به راحتى بتوان شاهراه مستقيم را از بيراهه تشخيص داد و براى كسى هم عذرى باقى نماند.