على "ع" مظهر همه ى آيات الهى و جلوه ى تام كتاب تدوينى "قرآن" است. او كتاب عينى خداوند است و همان راهى را پيموده كه قرآن كريم ترسيم نموده و همان گونه زيست كرده كه خداوند در كتابش رهنمون شده است. پيوند على "ع" و قرآن پيوندى حقيقى است و يكى بدون ديگرى متصور نيست، چنانكه پيامبر اكرم "ص" در سخنى بلند فرموده است:'على مع القرآن و القرآن مع على لن يفترقا "لا يفترقان" حتى يردا على الحوض.' [ ابوالقاسم سليمان بن احمد الطبرانى، المعجم الصغير، تحقيق محمد سليم ابراهيم سماره، دار احياء التراث العربى، بيروت ص 303، ابوعبدالله محمد بن عبداللهالحاكم النيسابورى، المستدرك على الصحيحين، دارالمعرفه، بيروت، ج 3، ص 124، نور الدين على بن ابى بكر الهيثمى، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، دراالكتاب العربى، بيروت، 1402 ق. ج 9. ص 134، تاريخ الخلفاء، ص 193، جلال الدين عبدالرحمن بن ابى بكر السيوطى، الجامع الصغير فى احاديث البشير النذير، الطبعه الاولى، دارالفكر، بيروت، 1401 ق. ج 2، ص 177. سليمان القندوزى الحنفى، ينابيع الموده، موسسه الاعلمى للمطبوعات، بيروت، ج 1، ص 88، مومن بن حسن مومن الشبلنجى، نورالابصار فى مناقب بيت النبى المختار، دار الجيل، بيروت، 1409 ق. ص 163. ]
على با قرآن و قرآن با على است و اين دو هرگز از يكديگر جدا نمى شوند تا در حوض كوثر بر من وارد شوند.
على "ع" از آغاز وحى در كنار پيامبر اكرم "ص" بود و همه چيز را مى شنيد و مى ديد.
'و لقد سمعت رنه الشيطان حين نزل الوحى عليه- صلى الله عليه و آله- فقلت يا رسول الله ما هذه الرنه؟ فقال: هذا الشيطان قد ايس من عبادته. انك تسمع ما اسمع و ترى ما ارى، الا انك لست بنبى و لكنك لوزير و انك لعلى خير.' [ نهج البلاغه، خطبه ى 192. ]
به هنگام نزول وحى بر محمد "ص" صداى ناله ى شيطان را شنيدم. از رسول خدا "ص" پرسيدم: اين ناله چيست؟ فرمود: اين شيطان است كه از پرستش خويش مايوس گرديده است. تو آنچه را من مى شنوم، مى شنوى و آنچه را من مى بينم، مى بينى، تنها فرق من و تو اين است كه تو پيامبر نيستى، بلكه وزير منى و بر طريق و جاده خير ودرستى قرار دارى.
على "ع" پيوسته در كنار حامل وحى و تحت تربيت وحى بود، [ صحيفه ى نور، ج 14، ص 244. ] تا آن زمان كه وحى انقطاع يافت و حامل وحى در حالى كه سر بر سينه ى على "ع" داشت به سوى رفيق اعلا شتافت.
'و لقد قبض رسول الله- صلى الله عليه و آله- و ان راسه لعلى صدرى.' [ نهج البلاغه، خطبه ى 197. ] و رسول خدا "ص" جان سپرد در حالى كه سر او بر سينه ى من بود.
على "ع" با قرآن بود و عالم به همه ى امور آن. او جامع قرآن بود و مفسر آن. او معلم قرآن بود و اهل آن. در رواياتى متعدد نسبت على "ع" با قرن از وچوه مختلف بيان شده است، چنانكه از حضرتش روايت شده است كه فرمود: