شايد بتوان گفت كه از محتويات مباحث مربوط به موضوع يكم، نظر اسلام درباره ى صلح گرائى نيز كاملا روشن گشته و اثبات شده است كه اسلام واقعا دين صلح و سلم و صفا است. دلائل عقلى و شواهد متعدد قانع كننده اى در مباحث گذشته براى قضيه ى مزبور مطرح شده است، با اين حال موضوع دوم كه عبارتست از تحقيق در منابع صلح گرائى در اسلام به جهت اهميت فوق العاده ى مسئله ى صلح مورد بررسى قرار مى گيرد.
آيات مربوط به صلح و صفا و سلم در قرآن مجيد با اشكال مختلف فراوان آمده است، از آن جمله:
الف- لا تجعلوا الله عرضه لايمانكم ان تبروا و تتقوا و تصلحوا بين الناس و الله سميع عليم [ البقره آيه ى 224. ] خداوند را در معرض قسمهاى خود قرار ندهيد به اينكه نيكوكارى نكنيد و تقوى نورزيد و ميان مردم اصلاح برقرار نكنيد، و خداوند شنوا و دانا است معناى آيه ى شريفه اينست كه به هرگونه عدم انجام كارهاى لازم و شايسته قسم نخوريد، قسم نخوريد كه نيكوكارى نكنيد، قسم نخوريد كه تقوى نداشته باشيد و قسم نخوريد كه ميان مردم اصلاح برقرار نكنيد، زيرا اينگونه اعمال لازم و شايسته است و بايد به جا آورده شوند. ب- و اتقوا الله و اصلحوا ذات بينكم [ الانفال آيه ى 1. ] به خدا تقوى بورزيد و ميان خود صلح برقرار نماييد.
ج- و ما كان ربك ليهلك القرى بظلم و اهلها مصلحون [ هود آيه ى 117. ] چنين نبوده است كه خداوند آباديها را در نتيجه ى ظلم هلاك سازد، مادامى كه مردم آن آباديها برقراركننده ى صلح و اصلاح در ميان خود هستند.
د- ثم ان ربك للذين عملوا السوء بجهاله ثم تابوا من بعد ذلك و اصلحوا ان ربك من بعدها لغفور رحيم [ النحل آيه ى 119. ] سپس قطعا پروردگار تو براى كسانى كه از روى جهالت كار بد انجام دادند سپس توبه كردند و اصلاح نمودند، پروردگار تو پس از توبه و اصلاح قطعا بخشنده و مهربان است.
ه- و لا تفسدوا فى الارض بعد اصلاحها [ الاعراف آيه ى 56. ] هرگز در زمين پس از آنكه كار آن به امر حق نظم و صلاح يافت به فساد و تباهكارى برنخيزيد.