براى زمانى غير از زمان شما آفريده شدهاند». آرى اگر خوش بينى على (عليه السلام) به زيبائى حيات و قابليت مردم براى تكامل نبود هرگز على (عليه السلام) اين سخن را ايراد نمىكرد، سخنى كه حاكى از علم او به انقلاب حيات است و خوشبينى او را نسبت به امكانات انسان تكامل يافته، خلاصه مىكند، سخنى كه روح تربيت صحيح را بطور خلاصه اعلان مىكند و هر نسلى را از قيود عرفى و عادى نسل سابق رهائى مىبخشد.
پسر ابو طالب در اين زمينه سخنان فراوانى دارد. نمونههاى زندهى زير كه عمل انسان را بعنوان يك حقيقت و انقلاب و خير توصيف مىكند، از اين قبيل است: «كسى كه عملش او را كند گرداند خويشاونديش او را تند نخواهد ساخت». «ارزش هر كسى به خوبىهاى او است». «بدانيد مردم فرزندان كارهاى شايستهى خويش مىباشند». «سود كار هر كس ويژهى خود اوست».
على (عليه السلام) در ضمن بعضى از سخنانش انسان را وادار مىكند كه در عمل، خواهان پيشرفت باشد و اگر از كم يا زياد محروم گرديد دست از كوشش برندارد، زيرا وجود خيرانديش هرگز فرزندان خود را از آنچه استحقاق دارند محروم نمىكند و اگر محروم كند، محروميت جزئى است نه كلى. علاوه بر اين گاهى آن محروميت در دومين بار عمل جبران مىشود. على (عليه السلام) مىگويد: «كسى كه در جستجوى چيزى بر آمد، به آن چيز يا به بعض آن خواهد رسيد». من تصور مىكنم خوانندهى محترم روح اين عبارت درخشان را درك كرده