و همه از يكديگر دورند اما در وحدتى كه دو طرف را ازل و ابد تشكيل داده، گرد آمدهاند اصالت در انديشه و احساس و سليقه و خيال را ادب مىگويند. اصالت مزبور ميان صاحب اين صفات و تمامى موجودات، در وحدت وجود مطلق ارتباط خاصى برقرار مىسازد و خود را در دو چهره نمايش مىدهد: يكى حيات كه بر اصول ويژهاى از اين وحدت قائم است، و ديگر روش زيبا كه بزرگ سازى زندهاى از واكنش ادب و جهان هستى محسوب مىشود.
اگر علم، تجزيه و تحليل اشياء است، هنر را بايد توحيد و