اى مردم، هر كه راه آشكار بپيمايد به آب و آبادى مىرسد و هر كه بيراهه رود در بيابان بىآب و علف قرار مىگيرد.
قسمتى از خطبهاى را در ضمن جملات زير مىخوانيد: از شكستن و دگرگون ساختن اخلاق بر حذر باشيد(1). همانا زبان مؤمن پشت قلب او است، و قلب منافق در پشت زبان او قرار دارد(1).
زيرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنى بگويد در آن انديشه مىكند: اگر نيكو بود آن را آشكار مىكند و اگر بد بود آن را مىپوشاند، و منافق آنچه بزبانش بيايد مىگويد و نمىداند كدام سخن به سود و كدام به زيان او است اما ستمى كه قابل اغماض نيست، ستم بندگان نسبت به يكديگر است. گرد آمدن بر حقى كه از آن كراهت داريد بهتر از جدائى در
(1). مثلا راستگو اگر دروغ گفت راستى او شكسته، و بزرگوار اگر پست گرديد به شخصيت او خلل وارد شده است. (2). يعنى زبان مؤمن پيرو عقيده او است. او تنها به آنچه معتقد است زبان مىگشايد. اما منافق بر طبق نيت ناپاكش سخن مىگويد، اگر امروز مطلبى گفت فردا آن را باطل مىكند. بنا بر اين قلب او پيرو زبانش مىباشد.