حاكى از درك عميق على (عليه السلام) نسبت به طبيعت و حالات وجود مىباشد: با هر جرعهاى جستن در گلو، و در هر خوردنى گلو گرفتنى مىباشد. به هيچ نعمتى از نعمتهاى دنيا نمىرسيد مگر آنكه نعمت ديگرى را از دست مىدهيد، و هيچ كهنسالى از كهنسالان شما به يك روز عمر خود نمىرسد مگر آنكه روز ديگرى از عمرش نابود مىگردد، و براى او افزونى در خوراك تجديد نمىشود مگر آنكه روزى قبلى او از بين مىرود، و اثر و نشانهاى براى او بوجود نمىآيد، مگر آنكه اثر ديگرش فانى مىگردد، و هيچ تازهاى براى او تجديد نمىشود مگر بعد از آنكه تازه او كهنه مىشود، و هيچ خوشهاى براى او نمىرويد مگر آنكه خرمنى از او كم مىشود. همانا دودمانهائى كه ما فروع آنها هستيم در گذشتند
قسمتى از خطبهاى است كه امام (عليه السلام) در ضمن آن از آغاز آفرينش آسمان و زمين سخن مىگويد: آن گاه شكاف فضا را ايجاد و اطراف آن را باز نمود و راههاى هوائى را احداث كرد، سپس آبى كه امواجش خروشان و رويهم غلطان بود در آن جارى گردانيد. آن آب را بر پشت باد تندى كه نيرومند و