اين خطبه همانگونه كه در عنوان بالا اشاره شد پيرامون صفات پروردگار و گستردگى علم اوست و اشارات پرمعنايى به قسمتهاى مختلفى از صفات جلال و جمال او دارد و ذات پاكش را از سخنان بى اساس منكران پروردگار و آنها كه ذات پاك او را شبيه مخلوقات مى دانند يا چيزى شبيه او قرار مى دهند (و در طرف افراط و تفريط هستند) منزه و مبرى مى شمرد.
ستايش مخصوص خداوندى است كه ذات پاكش از همه چيز مخفى تر است، ولى نشانه هاى واضح و آشكار بر هستى او گواهى مى دهد و هرگز چشم بينا قادر بر مشاهده ذات او نيست و به همين دليل نه چشم كسى كه وى را نديده انكارش مى كند و نه قلب كسى كه او را شناخته مشاهده اش تواند كرد.
در علو مقام بر همه پيشى گرفته و چيزى برتر از او نيست.
با اين حال چنان نزديك است كه چيزى از او نزديكتر نمى باشد نه مرتبه بلندش او را از مخلوقاتش دور كرده و نه نزديكى اش با خلق او را با آنها همسان قرار داده.
عقلها را از كنه صفات خويش آگاه نكرده و با اين حال آنها را از معرفت و شناخت لازم باز نداشته است.
پس او كسى است كه نشانه هاى آشكار جهان هستى بر وجود پاكش گواهى مى دهد كه دلهاى منكران به وجودش اقرا ر دارد.
خداوند بسيار برتر است از گفته كسانى كه موجوداتى را به او تشبيه مى كنند و يا ذاتش را انكار مى نمايند.