«إنّ حلقة باب الجنة من ياقوتة حمراء علي صفائح الذهب، فإذا دقّت الحلقة علي الصفحة طنّت وقالت: يا علي».[1]
اين حديث شريف را استاد علامه طباطبايي(رضواناللّهعليه) در مجلس درس چنين شرح دادند: سرّ اين كه صداي كوبه در بهشت «ياعلي» است، اين است كه بر طبق معمول، كسي كه بخواهد وارد خانهاي شود، دقّالباب ميكند و صاحب خانه را صدا ميزند تا با اجازه و اذن او وارد شود، و چون صاحب بهشت علي(عليه‌السلام) است، صداي طنين در «ياعلي» است. اين مقام از آن حضرت و اهل بيت(عليهم‌السلام) است.
محوريترين مسايل اعتقادي توحيد، نبوت و معاد است و مهمترين شناختها شناخت همين اصول سهگانه است. اما امامت تداوم نبوّت است و به آن باز ميگردد و عدل نيز وصفي از اوصاف خداست. در حقيقت اصول دين همين سه اصل است و هيچ مسألهاي به اهميّت اين سه مسأله نيست. امير مؤمنان(عليه‌السلام) در اين سه مسأله داعيهاي دارد كه برترين داعيه اوست و داعيه شجاعت، شهامت و زهد در برابر آن بسيار كوچك است.
آن حضرت درباره توحيد ميفرمايد: خدايي را كه نبينم عبادت نميكنم؛ «ما كنت أعبد ربّاً لم أره»[2]؛ مبدأشناسي من مانند مبدأشناسي حكيمان و متكلمان نيست كه با دليل خدا را ثابت كنند و آن را بپذيرند. من ميبينم و ميپرستم. وقتي ذِعْلِب يماني به آن حضرت عرض كرد: آيا پروردگارت را ديدهاي؟ فرمود: من كسي نيستم كه نبينم و بپرستم؛ «أفأعبد ما لاأري». آنگاه فرمود: خداي سبحان را با چشم سر نميتوان ديد، بلكه با حقيقت ايمان و قلب ميتوان مشاهده كرد؛
[1] ـ بحارالأنوار، ج39، ص235. [2] ـ اصول كافي، ج 1، ص 79.