شمیم ولایت نسخه متنی

آنگاه فرمود: اي مردم! خبرهايي به من رسيده و مي‏دانم كه اجلم نزديك شده است... و من در ميان شما وا مي‏گذارم آنچه را كه رسول‏خداصلي الله عليه و آله و سلم در ميان امت بر جاي گذاشت و آن كتاب و عترت او است؛ «أيها الناس إنه بلغني ما بلغني وإنّي أري قد اقترب أجلي... وإني تارك فيكم ما تركه رسول‏اللّه‏صلي الله عليه و آله و سلم: كتاب اللّه وعترتي». آنگاه در شمار فضايل خويش فرمود: من دروازه شهر علم و خزانه‏دار علم رسول‏خداصلي الله عليه و آله و سلم و وارث آن هستم؛ «أنا باب مدينة العلم وخازن علم رسول‏اللّه‏صلي الله عليه و آله و سلم و وارثه»[1].

امير مؤمنان(عليه‌السلام) در اين خطابه برخي تعبيرهاي رسول‏اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم درباره خودش را در نظر داشت؛ پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم به علي(عليه‌السلام) فرمود: «أنا مدينة العلم وأنت يا علي بابها»[2]؛ من شهر علمم و تو اي علي دَرِ شهر علم پيامبر هستي. رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم در اين كلام بلند، امير مؤمنان(عليه‌السلام) را دَرِ شهر علم رسالت معرفي كرد نه دربان و حاجب آن، و بين اين دو تفاوت بسيار است؛ دربان هم حاجب است و هم محجوب؛ زيرا هم خود حق ورود به حرم ندارد و هم حق ندارد ديگري را به حرم راه بدهد. اما در دو چهره دارد؛ چهره‏اي به درون حرم و چهره‏اي به بيرون. پس در گرچه حاجب ديگران است، ولي خود محجوب نيست. راهيابي به شهر علم پيامبر، جز از راه علي و اولاد علي(عليه‌السلام) ميسور كسي نيست و اگر آنان كسي را راه ندادند و با آنان پيوند نداشت، به درون شهر راه ندارد.

پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم در بياني ديگر فرمود:

بر روي دَرِ بهشت حلقه‏اي از ياقوت سرخ است، بر صفحه‏اي زرّين. هنگامي كه آن حلقه بر صفحه زرين كوفته شود، صدا و طنين آن «يا علي» است؛

[1] ـ بحارالأنوار، ج33، ص283.

[2] ـ همان، ج10، ص120.